Ataşehir Vip Escort

Ataşehir, İstanbul’un modern yüzlerinden biriydi; gökdelenlerin cam cephelerinde yansıyan ışıklar, geniş bulvarlar, lüks restoranlar ve gece hayatının nabzını tutan barlarla dolu bir semt. Ataşehir Vip Escort Elena, 28 yaşında, Ukraynalı bir VIP escorttu. Kumral saçları omuzlarında dalgalanıyor, zümrüt yeşili gözleri her bakışta bir hikaye anlatıyordu. İnce, zarif bir bedeni vardı; her zaman şık ve pahalı kıyafetler giyerdi. Bu akşam, Ataşehir’deki dairesinde, aynanın karşısında hazırlanıyordu. Dairesi, bir rezidansın 15. katındaydı; geniş pencerelerden şehrin ışıkları görünüyor, modern mobilyalar ve yumuşak halılar odaya sıcaklık katıyordu. Ataşehir Escort Elena, siyah bir kokteyl elbisesi seçmişti; kumaş vücudunu nazikçe sarıyor, sırtı derin bir V şeklinde açıkta bırakıyor, eteği diz üstünde bitiyordu, bacaklarını zarifçe sergiliyordu. İnce gümüş bir kolye boynuna yerleşmiş, küçük bir elmas taş ışıkta parlıyordu.
Elena, bu akşam bir müşterisiyle buluşacaktı. Adı Can’dı; kırklı yaşlarında, Ataşehir’de bir finans şirketinin yöneticisi, yalnız yaşayan, işkolik ama kibar bir adamdı. Telefonunda Can’dan gelen mesajı okudu: “21:30’da, Novotel’in lobisinde.” Elena, aynada kendine son bir kez baktı; saçlarını parmaklarıyla düzeltti, her tel kusursuzca yerindeydi. Kırmızı rujunu tazeledi; dudakları dolgun ve davetkâr göründü. Bir damla parfüm sıktı – gül ve amber karışımı, zarif ama kalıcı bir koku, boynuna ve bileklerine yerleşti. Topuklu ayakkabılarını giydi; bej, ince topuklu, bacaklarını daha uzun ve zarif gösteriyordu. Çantasını aldı – küçük, siyah bir clutch – ve kapıya yöneldi.
Saat 21:00’di. Elena, rezidansın asansörüne bindi; aynalı duvarlarda yansıması ona eşlik etti, asansörün hafif vızıltısı kulaklarındaydı. Lobi, mermer zeminli ve modern avizelerle aydınlatılmıştı; güvenlik görevlisi ona nazikçe gülümsedi, Elena başıyla selam verdi. Dışarı çıktığında, Ataşehir’in serin akşam havası yüzüne çarptı; elbisesinin açık sırtına değen esinti, teninde hafif bir ürperti bıraktı. Novotel’e yürüyerek gitmeye karar verdi; Ataşehir’in bulvarları geniş ve hareketliydi, lüks arabalar vızır vızır geçiyor, neon tabelalar yanıp sönüyordu. Topuklarının sesi kaldırımlarda ritmik bir melodi yaratıyor, birkaç yoldan geçen ona dönüp bakıyordu. Elena, bu bakışları fark etti ama aldırmadı; zarafeti, onun kalkanıydı.
Novotel’in lobisine vardığında, saat tam 21:30’du. Lobi, şık ve kalabalıktı; deri koltuklar, cam bir sehpa, fonda hafif bir caz müziği. Elena, girişte durdu, etrafı süzdü; Can, köşedeki bir koltukta oturuyordu. Üzerinde koyu gri bir takım elbise, beyaz gömlek, kravatı yoktu, yakası açık, elinde bir viski kadehi. Elena’yı görünce ayağa kalktı, “Elena, harika görünüyorsun,” dedi, sesi sıcak ama kontrollüydü. Elena, gülümsedi; “Teşekkür ederim, Can. Sen de,” dedi, Ukrayna aksanı kelimelerine yumuşak bir melodi katıyordu. Can, lobideki bara işaret etti, “Bir şeyler içer miyiz?” Elena, “Tabii,” dedi, zarif bir hareketle bara yürüdü, elbisesi her adımda kalçalarını nazikçe sarıyordu.
Barda bir kadeh şarap aldı; kırmızı, hafif meyvemsi, dudaklarında tatlı bir iz bırakıyordu. Can, viskisini yudumlarken, “Yoğun bir hafta,” dedi, gözleri Elena’nın yüzünde geziniyordu. Elena, “Anlat bakalım,” dedi, bacak bacak üstüne attı, elbisesi hafifçe yukarı kaydı, uyluklarının bir kısmı göründü, ama hareketi öyle doğal ve zarifti ki, kimse bunu kaba bulmazdı. Sohbet, işten, şehirden, küçük anekdotlardan geçti; Can rahatlamıştı, Elena’nın gülümsemesi onu sakinleştiriyordu. “Hadi yukarı çıkalım,” dedi Can, hesabı ödedi, Elena’nın eline hafifçe dokundu, bu dokunuş nezaket ve arzu karışımıydı.
Can, otelde bir süit ayırtmıştı; 12. katta, geniş pencerelerden Ataşehir’in gökdelenleri görünüyordu, şehir ışıkları bir deniz gibi dalgalanıyordu. Odaya girdiklerinde, Elena kapıyı yavaşça kapattı; klik sesi odada yankılandı. “Rahat ol,” dedi, gülümseyerek, yatağın kenarına oturdu, bacaklarını çaprazladı, elbisesi sırtını tamamen açıkta bırakıyordu, teni loş ışıkta parlıyordu. Can, ceketini çıkardı, gömleğinin kollarını sıvadı, “Seninle zaman geçirmek her zaman farklı,” dedi, sesi samimiydi. Elena, “Bunu duymak güzel,” dedi, ayağa kalktı, Can’a yaklaştı; topukları halıda sessizdi, ellerini Can’ın göğsüne koydu, gömleğin kumaşını hissetti, kalp atışlarını avuçlarında yakaladı.
Can’ın elleri Elena’nın beline gitti; parmakları elbisenin ince kumaşına bastırdı, yavaşça sırtına kaydı, açıkta kalan tenine dokundu, serin ve pürüzsüzdü. Elena, Can’ın gömleğini çözdü; düğmeler teker teker açıldı, gömlek yere kaydı, Can’ın göğsü açığa çıktı, hafif kaslı, terle parlıyordu. Elena, Can’ın boynuna eğildi, dudakları tenine değdi; hafif bir öpücük, Can’ın nefesi hızlandı. “Yavaş,” dedi Elena, sesi ipeksi, Can’ı yatağa yönlendirdi, sırtüstü yatmasını sağladı. Elbisesinin askısını omzundan kaydırdı; kumaş aşağı düştü, göğüsleri yarı açıkta kaldı, teni loş ışıkta bir tablo gibiydi. Can, “Muhteşemsin,” diye mırıldandı, gözleri Elena’nın bedeninde geziniyordu.
Elena, Can’ın pantolonuna uzandı; kemerini çözdü, fermuarı indirdi, pantolon aşağı kaydı, siyah boxer’ı göründü. Boxer’ı da indirdi; Can’ın sertliği karşısındaydı, sıcak ve hazır. Elena, dudaklarıyla Can’a dokundu; önce hafifçe, dudaklarının yumuşak kenarıyla, sıcaklığını hissetti. Dilini çıkardı, yavaşça gezdirdi; Can’ın sertliğinin ucunda dolaştı, her santimini tattı. Can’ın nefesi kesildi, göğsü hızlı hızlı inip kalkıyordu, “Elena,” diye mırıldandı, elleri yatağın çarşafını sıkıca tuttu. Elena, ağzını açtı; dudakları Can’ı sardı, sıcaklık ve ıslaklık Can’ı titretti. Dilini ustalıkla kullandı; önce yavaş, ritmik bir şekilde, Can’ın sertliğinin etrafında daireler çizdi, sonra hızlandı, ağzını derinlemesine aldı. Can’ın inlemeleri odayı doldurdu; derin, boğuk bir ses, şehir ışıklarının sessizliğiyle karıştı. Elena, her hareketinde Can’ın kasılmalarını hissetti; bacakları titremeye başladı, nefesi düzensizleşti.
Boşalmasının yaklaştığını hissetti; Elena, ağzını hafifçe geri çekti, ama açık tuttu, dilini dışarıda bıraktı. Can’ın spermleri, sıcak ve yoğun bir akıntı gibi dudaklarına, diline döküldü; ilk damla dilinin ucuna çarptı, tuzlu ve kalın bir tat, sonra daha fazlası geldi, ağzını doldurdu. Elena, her damlayı hissetti; boğazından geçişi yavaş ve bilinçliydi, yuttu, dudaklarını yaladı, son damlaları da aldı, çenesine süzülen bir damlayı parmağıyla silip ağzına götürdü. Can, nefes nefese, “İnanılmazsın,” dedi, gözleri hâlâ Elena’daydı. Elena, gülümsedi; “Sen de,” dedi, elbisesini düzeltti, yatağın kenarına oturdu, saçlarını parmaklarıyla taradı.
Can, toparlandı; pantolonunu giydi, gömleğini ilikledi, ceketini aldı. “Bir sonraki sefere,” dedi, gülümseyerek, cüzdanından birkaç banknot çıkardı, sehpaya bıraktı. Elena, başını salladı, “Tabii,” dedi, sesi nazik ama mesafeliydi. Can kapıyı açıp çıktı; asansörün vızıltısı koridorda kayboldu. Elena, yalnız kalınca pencereye yürüdü; Ataşehir’in ışıkları aşağıda parlıyordu, gökdelenler birer kristal gibi yükseliyordu. Elbisesini çıkardı, duşa girdi; sıcak su tenine çarptı, parfüm kokusunu akıttı. Yatağa uzandı, telefonuna baktı; yeni bir mesaj, yeni bir randevu. Gözlerini kapattı, şehrin uğultusu onu uykuya taşıdı.
Sabah, Elena uyandığında güneş daireye sızıyordu. Kahve makinesini çalıştırdı, bir fincan kahve alıp pencerenin önüne oturdu. Ataşehir, yeni bir güne uyanıyordu; arabalar hareketleniyor, insanlar koşuşturuyordu. Elena, kahvesinden bir yudum aldı; dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi. Bu hayat, onun seçimiydi.